Μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου και κατά την περίοδο της μακρόχρονης παρακμής των ελληνιστικών κρατών (την Μακεδονία, την Συρία και την Αίγυπτο), στα οποία κυριαρχούσε ο ελληνικός πολιτισμός, ανατέλλει στο παγκόσμιο γίγνεσθαι η εποχή της Ρώμης. Η Αρχαία Ρώμη, κατακτώντας την Ελλάδα, αναπτύσσεται σ’ ένα ιστορικό-κοινωνικό και πρακτικό πεδίο όπου το Παν μετατρέπεται σε res. Η Ρωμαϊκή σκέψη και πρακτική θεωρούν το Είναι υπό την προοπτική του res=πράγμα (που συγγενεύει ετυμολογικά και σημασιολογικά με το rien=τίποτα) και τον άνθρωπο υπό την προοπτική ενός πολίτη μιας res publica, ενός ισχυρού Αυτοκρατορικού Κράτους (imperium), ορθολογιστικού και αποικιοκρατικού, οργανωτικού και κατακτητικού. Στο εσωτερικού αυτού του Κράτους των πραγμάτων, εκλατινίστηκαν για να διαδοθούν στην οικουμένη, οι ιδρυτικές λέξεις της αρχαιοελληνικής σκέψης: ο Κόσμος και ο Λόγος και μετατράπηκαν σε ratio και mundus. Στη συνέχεια, η ελληνική σκέψη συναντά τη χριστιανική πίστη -της οποίας προηγήθηκε η ιουδιακή αποκάλυψη- και ο Πλωτίνος αναζητά τη χαμένη ενότητα του Παντός και προσπαθεί να αποκαταστήσει το κύρος της. Όμως, πριν προχωρήσουμε, να επισημάνουμε μια θεμελιώδη κοινωνικο-πολιτική και οικονομική μεταβολή που πραγματοποιήθηκε στα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και αυτή δεν είναι άλλη από την εισαγωγή του ρωμαϊκού δικαίου.