Een spiritueel avontuur', een 'innerlijke ervaring', schreef Claude-Edmonde Magny over De gevangene, boek vijf van Op zoek naar de verloren tijd. Het boek laat zich beschouwen als een drieluik: het dubbelzinnige samenleven van Marcel en Albertine; een soiree bij de Verdurins; en opnieuw dat samenleven, tot het meisje zich wijselijk uit de voeten maakt.

Albertine is weliswaar uit vrije wil bij Marcel ingetrokken, maar wordt binnen de kortste keren een 'gevangene': ze mag buitenshuis vrijwel enkel gaan en staan waar het hem goeddunkt. Hij wordt verteerd door jaloezie, en cultiveert zelfs zijn twijfels en achterdocht.

Dan breekt de rampzalige ochtend aan waarop Marcel verteld wordt dat Albertine haar koffers gepakt heeft en met onbekende bestemming vertrokken is.